zondag 13 april 2008

چند قطعه شعر از محسن زردادی

اگه ..نموشد
اگه آزره تنا تنا نموشد
ازدست ظالمو تباه نموشد
اگه آزره یک رهبری میداشتی
حق وحقوقشی زیر پاه نموشد
ازدست ظلم جبارای تاریخ
نیمشی کشته نیمشی بیجا نموشد
باچه ودختر خلق هزاره
سر هرچارسو سودا نموشد.
اگه یک موبودی شیعه سنی شی
خوب وخراب سرشی پادشاه نموشد.
بلده دادون حق مردم مو
امروز سبا ، امروزسبا نموشد
اگه نظام فیدرالی موبودی
دولت مرکزی رسوا نموشد
سر هرخانه وهرجوی وهرجر
قاد کوچی بسم دعوا نموشد
مردم از زندگی راضی موبودی
کسی آمادهء بلوا نموشد
بلده چپه کیدون کاخ ظالم
(حوت وحمل ثور وجوزا)* نموشد
اگه (محسن زردادی) نموبود
غزل آتشی پیدا نموشد.
*هدف از حوادثی که درین ماهها رخداده اند ،است.
دوبیتی ها:
در راه تامین وحدت
میان صلح وجنگ یک خشت خامه
میان پیش وپس یگ گام دوگامه
وطنداران وطنداری نمایید
که کار وحدت ما ناتمامه.
***
اگه فکرمو دسوبا مرسیدی
دستایمو حالی دهرجا مرسیدی
اگه مانه خو مو وحدت میداشتی
زور ازموآیند پادشاه مرسیدی.
***
اگه وحدت کنیم طوفان موکونیم
بنای ظلم را ویران موکونیم
رهء صدساله را یکشو کنیم طی
خطای قرن را جبران موکونیم.
***
مو ازچین وجاپان کمی نداریم
مو ازدیگه جهان کمی نداریم
بغیر ازدولت غمخور وازخود
دیگه مو یک قیران کمی نداریم.
محسن زردادی.

چه غم آمد باله مو
وطندارا چه غم آمد باله مو
که گم شد دروطن گاو وگله مو
روغون زرد آزرگی کجاشد؟
کجاشد شالکی وشالکونجیله مو،
پاشوم وبارک وگیلیم ونیماد،
جوراب وجرسی وکوله موله مو؟؟
کجا شد خسته وبادام وچارمغز
کجاشد کشته ودیگه غله مو؟
نه چوپویه نه باغویه نه دیغو
نه ایغ وایغله ،اسپار وماله مو
نه چپچور وکولینگ وبیل وپلکش
نه داس ونه دیست پر اولیله مو
چه غم آمد که هرجای خارسویه کد
دشت ودامو سرشیو وسر بله مو.
نموفاموم کجاشد دیست وپای مو؟
نموفاموم کنوم ازکه گیله مو
ازخو یاپادشای خو یا خدای خو،
یاکه از ریزه وکته لاله مو؟؟
وطندارا بایین که سر ازامروز
دکار پرتو کنی فکر وکله مو
مه موفاموم که هم زورشی داری مو
وهم خیلی زیاده حوصیله مو
بایین که جور کنی ازسر دوباره
زمین وخانه وباغ وقله مو
بایین یکجای شونیم کته ریزه مو
که دیگه ظلم نتوانن بله مو
که دیگه کس ندیه یک انفجارمو
که دیگه کس نخوایه زلزله مو
که دیگه هر رقم که حق مو باشه
امو طور حل نماین مسئله مو.
م. زردادی

دوبیتی ها:
دختر ازاره
سراسر زندگی بیچارگی یه
غم ملک وغم آوارگی یه
مرا کشته غم یکدانه دختر
امو دختر که اوازارگی یه.
***
دختر ازاره مثل پری یه
لب ولهجه شی مثل گل وری یه
عشق وعهد ووفای شی دایمی و
قارشی یک سرسری گگ دوکری یه.
***
به نوربندی ماتاو چارده کم شی
نموره از دل مو ایچ غم شی
به یک دیدو دل ازمو برده رفته
امو چیمای بادامی رقم شی
***
شیخی کومایی شی آفتاو وری یه
لبای شی قند مویای شی شاو وری یه
تو چیمای مخول مخول شی توخ کو
د بیداری تو بوگی خاو وری یه.
***
د پوخت وپز خو دایم قارمانه
د خوبی شهرهء عصر وزمانه
برای کسب دانش روز تا شاو
به جد وجهده اگه خورد یا کلانه.
***
کاش که ملک و وطن آباد موشودی
زقید مرد ، زن آزاد موشودی
کاش که عشق ومحبت گل موکردی
گاله دختر گم وبر باد موشودی.
م. زردادی

دو غزل بهاری :

1- سخن شاعرانه
درموسم بهار زشعر وترانه گوی
از راز وازنیاز زمان وزمانه گوی
احساس پاک وسورهء یأس وامید را
بیباک وبی حیاء وحجاب وبهانه گوی
ازباغ وازشقایق واز لاله وگلاب
ازشاخ پرشگوفه وجوش جوانه گوی
اززوجهای قمری وقاز وقجیر وقو
وازجوجه های زرد لب آشیانه گوی
ازدختران نازک گلبرگهای خود
ازعشق خود بیامده وخود سرانه گوی
سیمین تنی که دختر دنیای آرزوست
گر نازکرد ،هیچ توچون وچرا نگوی
خواهی صدف بیاری بکف از شنا مترس
زن را همیشه ناز ده ونازدانه گوی
حرفی که پشت پردهء دل را تکان دهد
درلابلای یک غزل عاشقانه گوی
علم وهنر بکار بیاید به روزگار
درشب سخن زکار وزبار شبانه گوی
(محسن) تولاف طاعت وتقوا چه میزنی
در بزم شاعران سخن شاعرانه گوی.

2- عشق طلایی
شراب شعر مراشیرهء کتاب مگوی
چکامه های مرا سنگ آفتاب مگوی
میان خانهء دل دشتهای خشک وصال
سراب را به تمنای دیده آب مگوی
حباب سرد وجودم وبال گردن اوست
من از گذشته نگویم تو ازحباب مگوی
حساب عمر من از فصل تو شود اغاز
به آنچه بیتو هدر میرود حساب مگوی
ز ایل آتش لبها وشعله های نگات
که ماهرانه دلم میکنند کباب مگوی
طلایی است سراپای عشق من باتو
بشوخی شبنم گلواژهء شباب مگوی
خمار چشم تو کاری تر ازهزار شراب
اگرچه خوب خرابم مرا خراب مگوی
به محفلی که بهار است وعیش ونوش ونشاط
تو را قسم به خدا سخن از حجاب مگوی
بیا! تمام گناه ازمن وثواب از تو
به آنچه نیست خطا کار ناصواب مگوی
بگفتمت که تورا همچو جان خود خواهم
اگر نگویی بلی جان من جواب مگوی
برای (محسن زردادی) هرچه میگویی
بگوی! لیک فرو در خیال وخواب مگوی.

زردادی








Geen opmerkingen:

 
  • بازگشت به صفحه اصلی